فرهنگ – خلاي ايروني شايسته انتخاب دختر ايروني در شيدايي

اينجا به وقت كاليفرنيا. من و دو دوست ديگر در پاي كوهي به اسم Sierra Nevada در پارك ملي Yosemite چادر زده ايم. از تعطيلات استفاده كرديم و آمده ايم براي عكاسيِ طبيعت. باتري دستگاه هاي مان رو به تمام شدن، اينترنت هم كه مدام قطع مي شود. يكي مان كه يك طراح جواهر است از ساعت هشت خوابيده، اصالتا اهل همسريابي لارِ شيراز ، اما 35 سال است كه آمريكا زندگي مي كند. يكي ديگرمان هم نقاش و هنرمند است. اهل نيويورك و با من بيدار. اتفاقا همان بهتر كه آن يكي خواب است. زندگي زيباست.   هوا سرد استخوان سوز است و مرطوب. چند چادر هم آن سوتر. دخترپسرهايي داخل شان، به ميمنت و شادي. گاهي شيطوني و الاكلنگ بازي. يك چادر هم دورتر هست كه يك آقايي هر چند دقيقه از داخل اش بيرون مي زند و عربده مي كشد و در كوه ميپيچد و دوباره مي رود داخل. حال يا مست است، يا خشكي مزاج دارد و اينجا سنگ و آب و كاج است و اما انجير خيسيده نيست. ديروز يك جوان 18 ساله هم در صيغه يابي شيدايي ثبت نام كرده بود كه مي گويد رمش در اينجا گم شده. گروه هايي هم براي پيدا كردن او آمده اند. ماشين اش هست و خودش نيست. بگذريم، حرف اين نبود... عصر؛ وقت ورود به پارك شيدايي چند فارسي زبان سن و سال دار را ديدم. اينقدر بلند حرف مي زدند كه گفتگوي شان قابل شنيدن باشد. يكي به آن يكي مي گفت "روزي كه اينجا افتتاح شد من بودم!" آن يكي مي گفت "مثل الان بود؟" اولي گفت "نه آقا". خالي بَست و بَست و از جمله اين كه "اين درخت ها نبود. آنجا ريل قطار بود. اين رودخانه هم نبود، كوه ها فرق داشتند و ..."   مسخره! 500 سال است كه اين پارك عظيم به همين شكل همين جاست. آقايي كردم و هيچ نگفتم. دو ساعتي در جستجوي همسري سايت همسريابي شيدايي گشتم و بعد دوباره آن بالا ديديم شان، دنبال دستشويي. با انگليسي دست و پا شكسته از رفيق نيويوركي ما پرسيدند "وِر ايز دِ رِست روم؟" من هم يك زمين چمن خالي را نشان دادم و فارسي گفتم، "پدرجان روز افتتاح يك زنانه مردانه اش آنجا بود، خلاي ايروني با شلنگ هم داشت، الان را نمي دانم"... آن يكي كه مُرد از خنده، اين يكي هم كه فقط گفت "صحيح مي فرماييد!"...  خلاصه اين كه چه لزومي دارد ما هرجا مي رويم و هرجا مي نشينيم و هرچيزي مي بينيم براي اظهار فضل حتما درباره اش يك چيزي به ديگران بگوييم؟ خوب نگوييم. دست كم اگر مي گوييم، قابل استناد بگوييم. اين يك رفتاري است در خيلي از ما كه با وصل كردن خودمان به چيزي مي خواهيم كسب اعتبار كنيم وقتي در جمعي هستيم.  تا يك آدم معروف مي بينيم؛ اين دوستِ خاله پسردايي من است! خوب به شما چه عزيزم؟ تا يك كتاب پرفروش مي بينيم، نويسنده اين كتاب دوست پسر من بود! خوب كتاب را كه تو حامله نبودي عسل ام؟ اين خصلت كه دوست داريم حتما خودمان را شيدايي بكنيم به چيزي كه براي ديگران جالب يا مهم است و مورد توجه، يك رفتار فرهنگي خيلي شايع است. خيلي جالب نيست. نه؟ براي رفع اش، لطفا، بكوشيم.